E erst was ik een heel gewoon meisje. Ik ging naar school, speelde, hielp graag waar ik kon.
Ik ging naar de Universiteit, omdat ik dat kon. Ik ging op kamers, ik ging werken op de Universiteit en samenwonen.
Ik werd doctorandus in de Sociologische wetenschappen: Drs. A.M.I. (Anne) van de Klundert.
Ik nam mijn bul in ontvangst en vastbesloten rijkstrainee te worden met een glansrijke toekomst voor me!
Toen werd het wazig, heel wazig. Ik kwam in een enge nauwe tunnel terecht, die visuele handicap heet.
Ik wist mijn handicap om te zetten in een enorme kracht. Ik werd coach, trainer en motivator. Ik liet mensen verder kijken, dan ogen kunnen reiken. Ik liet mensen kunst op een andere manier beleven: met de ogen dicht. Voelen. Zichzelf voelen. Confronterend? Prikkelend en altijd verrassend.
De socioloog in mij bleef roepen, en ik ging de politiek in. Ik nam deel aan “Hoge hakken in de politiek” en bracht direct mijn blindengeleidehond mee. Of eigenlijk bracht hij mij overal: van lokale politiek waar ik gemeenteraadslid was, tot nationaal adviseur en aanstormend talent in Brussel.
Fotograaf: Alima Ruf Photograpy
En toen viel ik echt om. De ogen bleken nog maar het topje van de ijsberg te zijn. Mijn DNA mist de informatieve pagina om stevig bindweefsel te maken. In de ogen zit bindweefsel, maar in de rest van het lijf ook. Heel veel zelfs, en overal. Dit verklaarde al mijn beperkingen en waarom mijn energie leek te verdampen. Ik belandde in een revalidatiecentrum en kwam er met een elektrische rolstoel en 24h ondersteuning uit. Er was geen behandeling mogelijk. Sterker nog, de enige behandelaar in Nederland koos voor een carrièreswitch en er kwam geen opvolger. Onderzoeksbudgetten werden stopgezet en geen enkel academisch ziekenhuis wist wat te doen. Als er geen behandeling meer mogelijk is, dan ben je toch terminaal? Maar ik wilde niet dood. Ik wilde blij en gelukkig zijn, no matter what. Dat was mij met mijn visuele handicap toch ook gelukt? Dan moest dat met een lichamelijke handicap toch ook goed komen?
Omdat geen enkele instantie raad wist, ben ik het zelf gaan doen. Als het niet gaat zoals het moet, moet het anders. Mijn hele lijf kon uitvallen, mijn intelligentie bleef ik houden. Ik werd de vrouwelijke versie van Stephan Hawking. Ik startte een beweging: Drs.AMI was opgestaan.
Drs.AMI gaat verder waar de rest ophoudt. Als de politiek niets doet, de dokter het niet weet en je collega zegt dat het niet kan…
Vraag het dan Drs.AMI en laat je prikkelen.
